همیشه وقتی یکی میمیره میگیم خدابیامرزتش
میگیم ایشالا غم آخرت باشه
یا خدابهتون صبر بده
سعی میکنیم عمیقا همدردی کنیم
درصورتی که شاید حتی ذره ای دلمون به درد نیاد
میخوام بگم که همیشه این اتفاقاتو برا بقیه میبینیم
انگار که ما تو یه منطقه امنیم و محاله این اتفاقا برای ما بیفته
لابد میپرسین چیشده که یهو بعد مدتا اومدم و دارم راجب مرگ حرف میزنم
خب فهمیدم که دوستم تصادف کرده و مرده
آره میدونم الان میگین خدا بیامرزتش و برام تسلیت میفرستین
ولی منم اونقد باهاش صمیمی نبودم
میشناختمش. باهم توی یه مدرسه بودیم .
باهم شوخی میکردیم و جاهای مختلف خاطره ساختیم.
ولی خب فکر نمیکردم که یهو دیگه نباشه
خبر مرگش مثل خبر مرگ عارف شوکه کننده بود
ولی اینجا راجب خودم مینویسم
اگه من بمیرم؟ اگه امشب سکته کنم؟
اگه تو آب خفه شم؟ اگه یه خفت گیر بهم چاقو بزنه؟
اگه یه قاتل زنجیره ای منو بکشه؟ اگه من تصادف کنم؟
اگه از بلندی پرتاب شم؟ اگه سم بخورم؟
اگه رگمو بزنم؟ اگه آتیش بگیرم؟
حقیقتا مهم نیس چجوری باشه ولی همه مرگ سریعو ترجیح میدن
بدترینش مردن با بیماریه چون ذره ذره جون میدی
جلو اونایی که دوسشون داری
یا اینکه ترحمشونو میبینی
ولی هیچوقت مرگ طبیعیو دوس نداشتم
مرگ طبیعی تو قصه هاست و برای آدمای خوشبخت
مرگ طبیعی وقتی خوبه که کنار یکی پیرشی و باهم بمیرین
بقیشم دلم میخواد ادامه بنویسم . اگه من امشب بمیرم.
درباره این سایت